Γράφει το παραβάν
Και τι όμορφα που είναι τα βουνά μας, έτσι παραβάν, είπε.
-Ηταν
Ανοίχτηκαν λεωφόροι να οδηγήσουν σε χωριά κατατρώγοντας τη σάρκα και τα σπλάχνα τους, εκεί που αρκούσε ένας ωραίος στενός δρόμος.
Συναντιέσαι με σωρούς σκουπιδιών, μπάζα, σίδερα κι ο,τι δεν είναι πια χρήσιμο στα νοικοκυριά.
Όλα χωρίς συνέπεια καμιά.
Κι ύστερα ήρθαν τα σεληνιακά τοπία από τις ταινίες του ανύπαρκτου μέλλοντός μας.
Εξασφαλίζουν ενέργεια από τον άνεμο είπαν.
Σε ένα κράτος που η τήρηση των νόμων είναι μόνο για τους ανίσχυρους.
Σε ένα κράτος χωρίς πλαίσια και κυρώσεις.
Σε ένα κράτος διαλυμένο και γερασμένο.
Σε ένα κράτος που δεν ελέγχει αλλά ελέγχεται.
Σε ένα κράτος που οι εκπρόσωποι του λαού αντιλαμβάνονται το συμφέρον του όχι πάντα το ίδιο.
Εκεί λοιπόν θέλουν ατάκτως να εξολοθρεύσουν ό,τι απέμεινε στα βουνά μας, τα δέντρα, τις πηγές μας.
Όχι μελετώντας τις πληγές που θα επιφέρουν αλλά εκμαυλίζοντας με αντισταθμιστικά οφέλη, όπως ένα γήπεδο σε μια πέρα ραχούλα.
