1ος Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός ΕΛΙΚΩΝ: Τα βραβευμένα ποιήματα

Το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου στις 6.30 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί η απονομή των βραβείων του 1ου Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού “ΕΛΙΚΩΝ”. Η τελετή θα γίνει στο Θολωτό της Κρύας και το πρόγραμμά της θα γνωστοποιηθεί σε επόμενο δημοσίευμα.

Τα επίσημα αποτελέσματα, όπως τα ανακοίνωσε η οργανωτική επιτροπή, μπορείτε να τα δείτε εδώ https://viotiaplus.gr/archives/37287.

Δημοσιεύουμε τα ποιήματα που απέσπασαν το 1ο, 2ο και 3ο βραβείο.

Το 1ο βραβείο απονέμεται στην Ελένη Αναστασία Παπαδοπούλου από τη Θεσσαλονίκη (Εκπαιδευτήρια Φρυγανιώτη), για το ποίημα “Παράδοξη μουσική της αγάπης”.

ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Περιλαμβάνει μια τιμή το τίποτα

Δεν περιμένει, εκτιμά

Δεν φοβάται μήπως χάσει

Κάποτε του έλεγαν ότι είναι τα πάντα

 

Άχρωμες ατέλειες αποδοκιμαστικά έδειχναν στις ψευδομαρτυρίες την ακόρεστη φλόγα

Έπειτα ζήτησαν συγγνώμη κρυφογελώντας

Κρατούσαν ακόμα το τίποτα απ΄τον λαιμό σαν ένα παμπάλαιο σχοινί

Μέρα με τη μέρα αντίκριζε περισσότερο ουρανό

 

Τολμηρός ο άνεμος που βιάζεται

Ατρόμητος, ξεχνάει ό,τι τον πόνεσε

Αναπολώντας, θυμάται ταξίδια στο επιχρυσωμένο φως

Περικυκλώνει τη μνήμη, στο τέλος κερδίζει

Και τόσο ηδονικά διαπίστωσε η θύελλα των ματιών σου ότι από το τίποτα ξεριζώνονται τα πάντα

κάθε φορά που μπαλώνεις ξεφτισμένες σχέσεις με επισφαλείς κλωστές

Τελευταία φορά που σε εμπιστεύομαι, άνεμέ μου

Για απόψε

 

Αύριο πρωί πρωί παίρνω πάλι την κιθάρα

Να ακούσω κυνηγημένες νότες

Να ξυπνήσω στην ουτοπία της αγάπης

 

Όσο και να προσπαθείς δεν σχίζονται οι χορδές της ανάμνησης

Το μόνο που καταφέρνεις, να πονάν τα δάχτυλά σου

Αφουγκράζεσαι βουτιές στη ζωή, ακούς μελωδίες από παντού

Αυτό αγγίζει τα όρια της φαντασίας

Μα τι πειράζει;

Τι έχει το τίποτα να χάσει;

Τίποτα, τίποτα δεν φοβάται, μονάχα εκτιμά τη μουσική

 

Παίρνεις πάλι την κιθάρα ψιθυρίζοντάς μου ότι καμία μετριότητα πόνου δεν σκότωσε αληθινές αγάπες

Ξεκινάς να πιάνεις φωτιά

Όσο σχολαστικός κι αν είσαι πάλι πρόσεχε,

είναι από εύφλεκτο υλικό η κιθάρα.

 

Το 2ο βραβείο απονέμεται στην Άντζελα Λάλα από την Αθήνα (1ο Λύκειο Αμαρουσίου), για το ποίημα “Παίζοντας με τη Χίμαιρα”.

 

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗ ΧΙΜΑΙΡΑ

Όταν το φως αιχμαλωτίζεται, ανάμεσα στα βελονωτά φύλλα του πεύκου

εγώ πάντα το κοιτάζω κατάματα,

και φορώντας τα παράξενα γυαλιά μου, χ α μ ο γ ε λ ά ω.

 

Βέβαια, δεν ξέρω αν φταίνε τα παράξενα γυαλιά,

που τα βράδια, μόλις κλείνω τα μάτια μου, τα μάτια σου τρεμοπαίζουν.

Δεν ξέρω αν φταίνε τα παράξενα γυαλιά,

που μπερδεύω τα ονόματα των ανθρώπων, των αντικειμένων

των ανεξήγητων συναισθημάτων,

με τ’ όνομά σου.

Μα σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η ζωή μου όλη είναι μια ένταση,

ανεξήγητη κι αυτή, αλλά μ’ έναν υπέροχο τρόπο.

 

Η Χίμαιρα έχει το πιο τεράστιο στόμα που ‘χω δει,

κανένα πλάσμα της Αγωνίας δεν είχε ποτέ τέτοιο στόμα.

Με καταπίνει σαν ψιχουλάκι, με διαλύει στους κυνόδοντές της

κι όποτε θέλει με φτύνει μπροστά σου.

Υπάρχουν όμως φορές που ενώ τη φοβάμαι, την κυνηγάω εμμονικά.

Εγώ πριν δεν είχα καν το θάρρος να αρθρώσω τ’ όνομα του φόβου μου!

 

Μα η Χίμαιρα είν’ άπιαστη όταν γίνεται αυτό που  κυνηγάς.

Δεν φοράς τα παράξενα γυαλιά, ούτε και δέχεσαι πια να μου μιλήσεις.

 

Μα εγώ σου έγραφα κι έγραφα κι έγραφα, δεν θυμάμαι καν από πότε.

Κι αν μπορούσα να σου γράφω και πιο πριν, αν μπορούσε να ‘ταν αυτή η πρώτη μου πράξη,

πριν αρχίσω να θυμάμαι τ’ άλλα, πριν αρχίσω να θυμάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό,

θα το έκανα.

 

Μα οι λέξεις μου, για σένα πάντα στερούνταν νοήματος, ήταν υπόκωφη σιωπή.

Παράξενο, γιατί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αυτές οι λέξεις

έχουν όλες τους μια ένταση, ανεξήγητη.

Αλλά μ’ έναν υπέροχο τρόπο.

 

Βέβαια, πού να το καταλάβεις εσύ αυτό;

Αν δεν σε πόνεσε, αν δεν σε γονάτισε η Χίμαιρα, πώς και τι να καταλάβεις;

 

Το 3ο βραβείο απονέμεται στην Χριστίνα Καραμολέγκου από τη Σύρο (Ενιαίο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο-Λύκειο Σύρου), για το ποίημα “Το άγχος είναι…”

 

ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΕΙΝΑΙ…

Το άγχος έχει μαύρο χρώμα και μυρίζει απαίσια.

Σαν ληγμένο φαγητό.

Είναι σκληρό σαν πέτρα και θολό σαν την ομίχλη.

Ακούγεται σαν βουητό. 

Φοράει παλιά μαύρα ρούχα.

Είναι ένας μαύρος σταυρός σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, Κυριακή, 2 η ώρα το βράδυ.

Ένα παλιό σαραβαλιασμένο λεωφορείο που πάει στο άγνωστο.

Μια μαύρη κουρτίνα με λευκές νεκροκεφαλές.

Ένα μαύρο μαραμένο τριαντάφυλλο. Ένα λυπημένο πρόσωπο.

Ένα ξεραμένο δέντρο. Ένας κύκλος που έχει μέσα ομίχλη.

Αν είχε φωνή, θα έλεγε: Συγγνώμη.