Φθινόπωρο ίδια αλλιώτικο

Γράφει η Αγγελική Εκμετζόγλου

Στην τροχιά του φθινόπωρου. Το ημερολόγιο σημαδεύει τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Του μήνα των αναπροσαρμογών, των επανεκκινήσεων, των ανακατατάξεων. Του μήνα που επιβάλλει αυτόχρημα την εθιμοτυπία του: το «πάμε απ’ την αρχή». Προγράμματα αναρτημένα στο ψυγείο. Σημειώματα  σε τετράδια εχέμυθα, στο μέτωπο… Σχέδια εγγεγραμμένα στον κύκλο της νέας εποχής. Στον καθρέφτη όμως το ίδιο άδειο βλέμμα.

Στόχοι νέοι ή παλιοί με ανανεωμένη για άλλη μια φορά την προσδοκία ευόδωσης. Υποσχέσεις δεσμευτικές ενώπιον του εαυτού μας που πείθουν με την ένταση που δίνονται. Χρονοδιαγράμματα αυστηρά συντεταγμένα.
Μήπως κι είναι τούτο το φθινόπωρο που θα μας περπατήσει  στον δρόμο που τραβά σε μια ευθεία όσο το μάτι πιάνει κι όπου θα ‘ναι σπαρμένα όλα όσα ονειρευτήκαμε; Στον καθρέφτη δύσπιστο το ίδιο άδειο βλέμμα.

Προετοιμαζόμαστε για μια νέα αρχή, όμως συχνά με τους παλιούς κανόνες  που βγάζουν σε κλειστές στροφές για να μας δυσκολέψουν, κι ύστερα σε συνεχόμενες ανοιχτές να δοκιμάσουν πάλι την επιθυμία, μήπως κι αποκαλυφθεί πλαστή. Για να γελάσει ο καιρός κραδαίνοντας στα μάτια μας τη βεβαιότητα πως τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν αλλάξουν οι εγγραφές που υποχρεωθήκαμε να ακολουθούμε τυφλά. Έχει μια ευκολία να μένουμε ίδιοι. Όπως γεννιόμαστε. Κι όπως γινόμαστε με μικρές αποκλίσεις που δεν φτάνουν ωστόσο να αποδώσουν διαφορετικό το ίχνος μας. Γι΄ αυτό κι ο καθρέφτης επιστρέφει το ίδιο άδειο βλέμμα και μόνο λίγες ρυτίδες παραπάνω, σ’ ένα φθινόπωρο που σταθερά επαναλαμβάνει κι αυτό τον εαυτό του.

Και σέρνουμε τόσα βήματα για μια ανεπαίσθητη μετακίνηση, που  ελάχιστα μας απομακρύνει. Λίγο μας προχωρά. Σαν ένα σύστημα μηχανικό που μας πάει από μόνο του, από τα ίδια μέρη περνώντας, με σταθερή ταχύτητα και διαρκώς μειούμενη αντοχή… μόνο για να γράφει ο χρόνος.  Νιώθουμε το αδιέξοδο, υποψιαζόμαστε το λάθος, παρακολουθούμε τη σταδιακή αποσύνδεση από τον εαυτό μας, αλλά μένουμε παθητικοί. Αντί να κάνουμε μια αναψηλάφηση της ζωής μας για να οδηγηθούμε στις αναγκαίες εκκαθαρίσεις, σπαταλιόμαστε να επινοούμε τρόπους για να αποφεύγουμε καθρέφτες και  φωταγωγημένα καθιστικά. Είναι κι η συνήθεια βαθύρριζη και ανθεκτική σπορά.

Αυτό το φθινόπωρο που μόλις ανατέλλει ας βγούμε από τον αέναο κύκλο. Και μόνο να διαρρήξουμε μια άχαρη κανονικότητα ανίκανη να διαπεράσει το δέρμα μας γιατί δεν μας αφορά, είναι ένα κέρδος. Μια απόπειρα επαναπροσδιορισμού.  

Έχουμε πολύ δρόμο να φτάσουμε στον εαυτό μας κι από εκεί να σταθούμε περήφανα όρθιοι. Η ευκαιρία της εκκίνησης, παραχωρημένη από τη νέα εποχή και τους συμβολισμούς της. Όταν φθίνουν οι οπώρες, αυξάνουν τη δύναμή τους οι ρίζες. Το ζωτικό υλικό μας. Ελευθερώνοντας το φιμωμένο ένστικτο, ενισχύοντας την πίστη, επίμονα και υπομονετικά, μπορεί και να φτάσουμε σε εμάς, στην πηγή μας επιτέλους. Και  να ‘ναι τούτο το φθινόπωρο το δικό μας. Να μας περπατήσει στον δρόμο που τραβά όσο το μάτι πιάνει σε μια ευθεία και όπου θα συναντήσουμε όσα ονειρευτήκαμε.