Γράφει η Νέλη Χαχάμη
Εκείνοι που στη ζωή τους θαυμάζουμε για το ποιοι είναι, για τις επιλογές τους, για την πορεία τους, για το ήθος τους, τη στάση τους, το μυαλό τους, γι’ αυτά και γι’ άλλα τόσα, λειτουργούν συνήθως σαν κινητήριος δύναμη. Είναι παραδείγματα, είναι συχνά στόχος, είναι πρότυπα για εμάς και για όσα θέλουμε να πετύχουμε.
Συμβαίνει πολλές φορές να ταυτίζει η πλειοψηφία το άξιο θαυμασμού με λάμψη και… διαφήμιση. Ταυτίζεται εκείνο που θαυμάζουμε με κάτι όχι ακριβώς ‘καθημερινό’ και συνήθως όχι αληθινό.
Τα τελευταία χρόνια και μέσα σε τέτοια κρίση και τέτοια εξαθλίωση κατάλαβα πως εκείνοι που πραγματικά θαύμασα και τοποθέτησα πολύ ψηλά στην δική μου πυραμίδα, ήταν άνθρωποι που είχαν χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους. Που αντιμετώπισαν σκληρές αλήθειες της ζωής, που ήρθαν αντιμέτωποι με το χειρότερο, που χρειάστηκε να ριχτούν σε μια μάχη. Μάχη απ’ τις πραγματικές κι όχι απ’ αυτές στις οποίες εμείς οι ίδιο τοποθετούμε τον εαυτό μας.
Άνθρωποι που έχασαν ανθρώπους, που έχασαν ζωές, που έχασαν όσα έχτιζαν για χρόνια ολόκληρα και ξαφνικά γκρεμίστηκαν σαν κάστρα στην άμμο.
Βλέπουμε πλέον τόσες ιστορίες με κακό τέλος γύρω μας. Συνεχίζουμε βέβαια να μην κοιτάζουμε και πίσω απ’ αυτές και να τις προσπερνάμε σαν γεγονότα της καθημερινότητας πια.
Γνώρισα ανθρώπους που στην χειρότερή τους στιγμή έγιναν ο καλύτερος εαυτός τους. Που ένα βίαιο αόρατο χέρι τους πέταξε κάτω με δύναμη, όμως χωρίς κι οι ίδιο να ξέρουν πώς, σηκώθηκαν ξανά και μάλιστα πολύ γρήγορα.
Ανθρώπους που δεν είχαν να δώσουν, νόμιζαν. Είχαν όμως. Πολλά περισσότερα και ουσιαστικότερα από άλλους: μαθήματα ζωής. Είδα πώς ένας άνθρωπος, αν έχει τη θέληση και την ψυχή, ξεπερνάει και υπερνικά τα πάντα. Την πιο άγρια ‘μοίρα’ και τα πιο άσχημα γεγονότα.
Αν δεν το ζούσα από κοντά, δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ στην πραγματική έκτασή του, το ότι τις πιο αξιοθαύμαστες πράξεις τις κάνουν εκείνοι που υποφέρουν–με τον έναν ή τον άλλον τρόπο–και τις πιο μεγάλες νίκες τις κατακτούν όσοι μοιάζουν να έχουν χάσει από καιρό.
Είναι τεράστιο το ψυχικό σθένος που χρειάζεται για να παραμένεις άνθρωπος, στην ουσία σου, όταν έχεις χτυπηθεί και αιμορραγείς.
Κι είναι τόσο ελπιδοφόρο και τόσο άξιο θαυμασμού το ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί…αγωνιστές. Αυτός είναι ο πραγματικός αγώνας. Κι αυτό είναι το παράδειγμα προς μίμηση. Όχι ο επιτυχημένος… υπόκοσμος!
Είναι νομίζω καιρός να επανεξετάσουμε όσα επιλέγουμε θαυμάζουμε, να σταθούμε λίγο περισσότερο σ’ εκείνα που προτιμούμε να αγνοούμε και να αντιληφθούμε πως τα μεγαλύτερα διδάγματα είναι δίπλα μας.
Ό,τι θαυμάζεις είσαι!
