Το 3ο Βραβείο του 6ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ

 

 

Το 3ο Βραβείο του 6ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στην Κατερίνα Ζυγούρα για το ποίημα ΩΡΙΜΑΝΣΗ. Η Κατερίνα Ζυγούρα γεννήθηκε το 1986 στην πόλη της Θεσσαλονίκης όπου και μεγάλωσε. Είναι απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ. Το 2013, κέρδισε το Α’ Βραβείο Ποίησης στον Διεθνή Ποιητικό Διαγωνισμό του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου «100 χρόνια Ελεύθερης Θεσσαλονίκης». Τον Σεπτέμβριο του 2014 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή «Κάτι μας διαφεύγει…». Τον Απρίλιο του 2015 βραβεύτηκε από την πόλη της Καλαμάτας με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή «Μαρία Πολυδούρη».

Εδώ τα επίσημα αποτελέσματα: https://viotiaplus.gr.185-138-42-70.linuxzone138.grserver.gr/archives/16746

Δείτε το βραβευμένο της ποίημα.

 

 

ΩΡΙΜΑΝΣΗ

 

Τη ζωή μου την ξόδεψα στη συνενοχική ακινησία

στη μικροαστική στενοκεφαλιά,

στη διαβρωτική καθημερινότητα

ενός τόπου που σάπισε, δίχως ποτέ του να μπορέσει να ωριμάσει·

με ιδρωμένες μπλούζες σε στριμωγμένα λεωφορεία,

με ασθμαίνουσες κοιλιές σε αγενή οχήματα,

με χοντροκομμένες καδένες χρυσές να βρίζουν αδιακρίτως

σε μικροπολιτικούς καβγάδες καφενείου,

με κακόκεφα κραγιόν σε φανατισμένα χείλη και μαλλιά κομμωτηρίου,

με στρέμματα τακτοποιημένων αυθαιρέτων

και ατακτοποίητων αυθαίρετων συμπερασμάτων

με τόνους λέξεων και φράσεων χωρίς πιστωτικό αντίκρυσμα·

τη ζωή μου την ξόδεψα σε χρέη ξένα

και δικές μου δουλοπρεπείς συγκαταβάσεις

που κλήθηκα τελικά, πολύ ακριβά, να αποπληρώσω.

 

Κι άφησα μάτια παιδικά να εκλιπαρούν,

ανθρώπους να ψυχορραγούν

βάρκες να πνίγονται σε πόλεις και σε θάλασσες

ψυχές να ασφυκτιούν σε πλαστικά αισθήματα

τόσους και πόσα άλλα άφησα αβοήθητα

είναι που ψευτοτυλίχτηκα σε αριστερές σημαίες

που ανατράφηκα με ιδέες και με οράματα

κι άκοπα αυτοπροσδιορίστηκα ευαίσθητη

Κι όμως… έγραψα μονάχα ποιήματα νανουρίσματα

να κατευνάσω τις κραυγές που χτύπαγαν μεταλλικές

που ακόνιζαν σα μαχαιριές τον πόνο μας.

Έγραψα μονάχα ποιήματα νανουρίσματα

να κατευνάσω τις φωτιές, τις άγριες μουσικές που σπάραζαν·

εγώ, που ήρθε ο καιρός να το παραδεχθώ, μόλις τριανταενός χρονών

και σάπισα, δίχως ποτέ μου να προλάβω να ωριμάσω.