Αγαπητοί φίλοι
Συνηθίζεται σε αυτές τις επετείους να ανασκαλεύουμε τον πόνο αναδεύοντας μνήμες άσβηστες στους αλύτρωτους επιζήσαντες, να επαναλαμβάνουμε το ανάθεμα στον Ηγεμόνα, αυτόν που δύο φορές τύλιξε τη γη ολόκληρη στις φλόγες, και να κλείνουμε με την κοινή ευχή ποτέ πια πόλεμος.
Βολική και ασφαλής συνταγή.
όμως μετά βίας ταράζει την επιφάνεια του προβλήματος
Ο πόλεμος και τα άγρια εγκλήματα όπως αυτό του Διστόμου συνεχίζονται αμείωτα γύρω μας παρά την πανανθρώπινη αποστροφή προς αυτόν. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί ο πόλεμος δεν είναι αίτιο, αλλά αποτέλεσμα;
Μήπως γιατί ο πόλεμος και η αγριότητα του δεν είναι παρά το άνθος του κακού; Όμως το άνθος θέλει δέντρο για να ανθίσει. Θέλει κλαδιά, κορμό και κυρίως ρίζες.
Η ιστορία διδάσκει ότι των δύο Μεγάλων Πολέμων προηγήθηκε εξαθλίωση των μαζών, εκτεταμένη ανεργία και σιτωδεία, λιμός. Ετσι οι λαοί έχαναν την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς και αναζητούσαν τον Ηγέτη που θα τους έβγαζε από τη δεινή τους θέση. Αυτή την απελπισία εκμεταλλεύτηκαν οι Μεγάλοι Μακελάρηδες ηγέτες του τελευταίου πολέμου και ανέβηκαν στην εξουσία με τις επευφημίες των απελπισμένων πολιτών.
Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης ξεκίνησε μετά τον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο θέλοντας να αποτρέψει αυτά ακριβώς τα ιστορικά δεδομένα. Να αποτρέψει τις συνέπειες του άγριου ανταγωνισμού των αγορών, τις οικονομικές κρίσεις την ανεργία, εξαθλίωση των λαών. Δηλαδή να μην υπάρξει τόπος για να αναπτυχθούν και πάλι οι ρίζες του Δένδρου του Κακού. Και το κατάφερε για πάνω από μισό αιώνα.
Δυστυχώς ο αμετανόητος ο άπληστος Ηγεμόνας έγειρε ξανά την πλάστιγγα προς το μέρος του. Απαιτεί να δουλεύουν όλοι γι’ αυτόν. Και τα πρώτα ανατριχιαστικής ομοιότητας ιστορικά συμπτώματα εμφανίστηκαν ξανά στο νότο της Ευρώπης. Ανεργία, απελπισία, εξαθλίωση. Άνθρωποι καθόλα αξιοπρεπείς μέχρι χθες να ψάχνουν σήμερα στα σκουπίδια ενώ η απελπισία τους σπρώχνει σε ακροδεξιά μορφώματα.
Ο Ηγεμόνας αλαζονικά ακολουθεί τη γνωστή τακτική του «διαίρει βασίλευε». Με τη δύναμη του χρήματος αλώνει συνειδήσεις εύκαμπτων ή εξαθλιωμένων ανθρώπων. Ξέρει τι κάνει.
Οι κεκρόπορτες ανοίγουν πάντα από μέσα.
Τα παραπάνω παρά το ότι όλοι τα γνωρίζουμε, δυστυχώς αντιδρούμε μετά την καταστροφή, με μεγάλα ευχολόγια του τύπου «ποτέ πια πόλεμος κλπ».
Σε αυτό το σημείο ακριβώς αναδεικνύεται το καθήκον των αλύτρωτων επιζώντων αυτών των μεγάλων σφαγών.
73 χρόνια μετά σιγοκαίει μέσα τους το μεγάλο αναπάντητο ερώτημα. Γιατί;
Άνθρωποι – σύμβολα τραγικές φιγούρες, ζωντανά μνημεία των Εργων και της Αλαζονείας του Ηγεμόνα που μέχρι σήμερα τους βλέπει αφ υψηλού και αμετανότητος περιμένει τη νομοτελειακή εξαφάνισή τους. Έχουν στους ώμους τους το βαρύ φορτίο να μη σιωπήσουν. Ας μείνουμε ενωμένοι απέναντι στον Ηγεμόνα.
Δε μας ενδιαφέρουν τα δώρα του.
Δεν προσκυνούμε τα πλούτη του.
Απαιτούμε Δικαίωση και κοινωνική Δικαιοσύνη.
Ο σημερινός στραγγαλισμός των πλουτοπαραγωγικών πηγών της πατρίδας μας από Θεσμούς με επικεφαλής και μαέστρο τον Ηγεμόνα πάντα, θυμίζει την αφαίμαξη της πατρίδας στα χρόνια της κατοχής. Τότε που σκότωσαν στην Κωπαίδα ένα από τους σκλάβους πατριώτες μας που μάζευαν το σιτάρι για τα στρατεύματα του Ηγεμόνα γιατί έκρυψε λίγα στάχυα –ναι λιγα στάχυα- στην τσέπη του για να ταίσει το παιδί του. Σήμερα ο Ηγεμόνας σε ρόλο μαέστρου έχει φροντίσει μέσα από πολυσέλιδα εκτενή νομικά κείμενα να μη μπορέσει η πατρίδα να κρύψει ούτε αυτά λίγα στάχυα από την παραγωγή της.
Ας μείνουμε Ενωμένοι, Αποφασισμένοι και Αλληλέγγυοι.
Αν ο Ηγεμόνας δεν καταφέρει να αλώσει συνειδήσεις, να βρει συμμάχους να του ανοίξουν τις Κεκρόπορτες, θα το πετύχουμε
Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία.
Σας ευχαριστώ
