Πόσο κοστίζει ένα όνειρο;

Αναλογιζόμενος κανείς τα τελευταία–και πλέον αρκετά–χρόνια κρίσης και εξαθλίωσης, είναι δύσκολο να μπορέσει να αποτυπώσει με ακρίβεια όλα όσα νιώθει και σκέφτεται. Τα ίδια τα γεγονότα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε, τη συνεχή φτωχοποίηση, τη μαυρίλα, την απελπισία, τα χαμένα και τα κλεμμένα όνειρα.

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος και δη νέος και δημιουργικός να πορευτεί χωρίς όνειρα;

Όπως ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη έτσι και τα όνειρα είναι η ώθηση και το εισιτήριο για το αύριο. Είναι η αποτύπωση σε εικόνες και σκέψεις πόθων και φιλοδοξιών. Τα όνειρα είναι σύντροφος του καθενός μας στο μονοπάτι που βαδίζει.

Απ’ όσα έχασα και απ’ όσα αναγκάστηκα να ξεχάσω τα τελευταία δύσκολα και παράξενα χρόνια, αυτό που μου στοίχισε και με πλήγωσε περισσότερο, εν τέλει, είναι ο τρόπος με τον οποίο πια ονειρεύομαι-αν ονειρεύομαι. Είναι το φρένο που άρχισα να βάζω στις σκέψεις μου και η ζυγαριά που βγαίνει πάντα μπροστά.
Μοιάζουν πια τα όνειρα τόσο ρεαλιστικά, τόσο μικρά, τόσο απλά.

Όμως τα όνειρα δεν είναι στόχοι, χρειάζονται λίγη υπερβολή, λίγη μαγεία, το κάτι παραπάνω, το έξω απ’ το κεκτημένο. Δεν είναι αποτέλεσμα μαθηματικής πράξης ούτε ρεαλισμός. Είναι πάθος, επιθυμία, ανυπομονησία, ελευθερία. Είναι ένας άλλος κόσμος χωρίς όρια και χωρίς «όχι» που τον χρειάζεσαι για να αντέξεις τον πραγματικό.

Μπήκαμε σε καλούπια, παραδοθήκαμε σε υπολογισμούς, γίναμε αθεράπευτα ρεαλιστές και ψυχροί. Όπως πια μετράμε τα πάντα, αρχίσαμε να μετράμε και όσα ονειρευόμαστε. Έγινε μια πολυτέλεια σε έναν τρόπο ζωής που απέχει χιλιόμετρα από όποιες πολυτέλειες.
Τα υλικά που χάνεις, κάποια μέρα θα τα ξεχάσεις και θα πορευτείς με λιγότερα. Το κενό όμως μέσα σου, ο κατακερματισμός ενός παλιού ονειροπόλου εαυτού, θα μοιάζει πάντοτε ένα φορτίο βαρύ για να σηκώσεις.

Έγιναν όλα τετράγωνα, γκρι και αδιάφορα. Γελάς ειρωνικά κάθε που θυμάσαι εκείνα που κάποτε ονειρεύτηκες και θυμώνεις με όσους με θράσος ζητούν από μια νέα γενιά που με τα ίδια τους τα χέρια κατέστρεψαν, να ονειρεύεται.

Φίλε, πόσο κοστίζει ένα όνειρό μου; Χωρίς απόδειξη θα μου κόψεις κάτι; Μια καλύτερη τιμή γίνεται;
Α, με συγχωρείτε, το ξέχασα πως τα όνειρα δεν στοιχίζουν. Ούτε και οι ελπίδες. Όμως έτσι όπως διαμορφώθηκε ο κόσμος στον οποίο ζούμε, καμιά φορά τα ίδια σου τα όνειρα μπορεί να σου τσακίσουν την ψυχή. Κι αυτό είναι που στοιχίζει περισσότερο απ’ το καθετί.

 

Υ.Γ. Σ’ όλους εκείνους τους αγαπημένους μου που κάποτε σαν έφηβοι σχεδιάσαμε και ονειρευτήκαμε τόσα και τόσο μεγάλα και τώρα παλεύουμε σκορπισμένοι ανά την Ελλάδα και τον κόσμο να εξασφαλίσουμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.