Γράφει η Γιάννα Λάμπρου
Οταν φεύγουν άτομα της… σειράς σου…,
φεύγει μαζί ένα κομμάτι σου. Αυτό της νεότητας, της εφηβείας, της πρώτης επαφής με τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου και στέκεσαι εκεί και λες ποιον να διαλέξω, Και κοιτάς δίπλα… τη σειρά… και έβλεπες πως κι αυτός νιώθει το ίδιο δέος και συναδελφωνόσουν κι ένιωθες πως δεν είσαι μόνος, άσχετα από τις επιλογές.
Κι είχαν μια τρυφερότητα αυτά τα χρόνια. και μια ορμή. Και μια ζεστασιά και μια αλληλεγγύη. Κι ύστερα μπορεί να χαθείς… μπορεί να διάλεξες άλλα κι οι συμμαθητές άλλα, όμως σε ενώνει αυτή η μυρωδιά της πασχαλιάς τα απόβραδα του Απριλίου, όποιου Απριλίου κι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και σε ενώνει εκείνο το γέλιο κι αυτή η κρυφή ματιά, το παράξενο αγόρι, η μουσική τα σαββατόβραδα.
Και σε ενώνει το καρδιοχτύπι, ο κόσμος που ανοιγόταν στα αχόρταγα μάτια σου, το όνειρο για κάτι καλύτερο, για όλα αυτά που θέλατε να αλλάξετε, για όλα αυτά που έμειναν ίδια. Συγκίνηση γιατί κάποτε ανιδιοτελώς συν-κινηθήκατε, ακόμα κι αν αυτό τέλειωνε εκεί.
Μπορεί τόσα κάποιος να πει και να ανασύρει μπροστά στο μεγάλο ταξίδι το ανεπίστροφο ενός συμμαθητή. Τόσα γιατί κάθε άνθρωπος που περάσαμε μαζί του αυτό το κομμάτι της ζωής μας, είναι μια συμβολή, μια κλωστή σε αυτό που ύστερα γίναμε. Και μόνο τρυφερά μπορεί κανείς να θυμηθεί και να αποχαιρετήσει τα κομμάτια της ζωής του.
Καλό ταξίδι, Μαριάννα.
