Όπως είδαμε στο χθεσινό μας άρθρο (Το Μνημόνιο έληξε ο εφιάλτης όχι), τα μνημόνια που υπογράφηκαν ως προγράμματα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και διήρκεσαν πέντε ολόκληρα χρόνια απέτυχαν οικτρά. Αφήνοντας ανεργία στο 26%, μη βιώσιμο δημόσιο χρέος και κυρίως καμιά προοπτική για το μέλλον.
Η οικονομική κρίση δεν έπληξε μόνο την Ελλάδα, αλλά – για να περιοριστούμε στην ευρωζώνη – και την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, που και αυτές υπήχθησαν σε μνημόνια και ολοκλήρωσαν με επιτυχία τα προγράμματα διάσωσης. Και οι δύο χώρες αρνήθηκαν την προληπτική γραμμή πίστωσης. Μάλιστα η Πορτογαλία –που μοιάζει πολύ με την Ελλάδα- αρνήθηκε να λάβει την τελευταία δόση του προγράμματος, ύψους 2,4 δισ. ευρώ, βγήκε από το μνημόνιο νωρίτερα από τις προβλέψεις και εισήλθε σε διαδικασία πρόωρης αποπληρωμής των οφειλών στο ΔΝΤ, ύψους 25,7 δισ. ευρώ. Έγιναν φυσικά και εκεί περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, περιστολή δαπανών και μείωση του δημόσιου τομέα και η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 15%. Όμως η Πορτογαλία έχει επανέλθει στις αγορές από τις αρχές του 2013. Τα ίδια, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύουν και για την Ιρλανδία.
Αυτόματα προκύπτει ένα ερώτημα, το οποίο θα έπρεπε να απασχολεί ευρύτατα τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα. Γιατί το μνημόνιο πέτυχε τους στόχους του και εξυγίανε την οικονομία σε αυτές τις μικρές και αδύναμες χώρες και όχι στην Ελλάδα; Η απάντηση εξηγεί και γιατί η συζήτηση αποσιωπάται. Δύο είναι οι βασικοί λόγοι.
Πρώτον, γιατί η λεηλασία των εθνικών και των κοινοτικών πόρων ήταν τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα τόσο μεγάλη, η ληστεία τόσο ειδεχθής, που δεν είναι εύκολο να καλυφθούν τα ελλείμματα που παρήγαγε. Ο συμπαθής πρώην υπουργός κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, μιλώντας σε εκπομπή του Σκάι, εκτίμησε, όπως εγώ έχω γράψει από το 2011, ότι το συνολικό χρέος της Ελληνικής Δημοκρατίας μαζί με το ποσό που προκύπτει από τις αναλογιστικές μελέτες για το ασφαλιστικό και τις εγγυήσεις αγγίζει το 1 τρισ. ευρώ. Το ποσό είναι κολοσσιαίο, θα κλόνιζε ακόμα και τις ΗΠΑ ή τη Γερμανία. Ο πρώην υπουργός λησμόνησε προφανώς να πει πού πήγαν αυτά τα λεφτά. Ένα πολύ σημαντικό μέρος τους έχει κλαπεί από τους ίδιους τους θεσμοθετημένους φύλακές του και από τους ευνοουμένους τους και αυτό το γνωρίζουν πια όλοι.
Ο δεύτερος λόγος που το μνημόνιο στην Ελλάδα απέτυχε είναι ότι οι κυβερνήσεις που το διαχειρίστηκαν από το 2010 μέχρι σήμερα, δεν είχαν σε καμιά περίπτωση στόχο να εξυγιάνουν τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας, αλλά αντίθετα να προφυλάξουν τους πελάτες τους, ώστε να βγουν αλώβητοι από την απαραίτητη εξυγίανση και να ευνοήσουν τους ύποπτους φίλους τους, ώστε να κερδίσουν από την κρίση, να πλουτίσουν από το αίμα του ελληνικού λαού.
Έτσι οι θυσίες που επιβλήθηκαν ήταν άδικες, καθώς είχαν καθαρό στόχο να συντρίψουν τους αδύναμους και να ισχυροποιήσουν εκείνους που αποκλήθηκαν από τον Κώστα Καραμανλή «νταβατζήδες». Φυσικά αυτό έγινε αμέσως αντιληπτό και έτσι δημιουργήθηκαν πολιτικές αντιδράσεις που εμπόδισαν την εφαρμογή των λίγων ορθών μέτρων του προγράμματος διάσωσης και είχαν ως αποκορύφωμα τη γιγάντωση του κινήματος διαμαρτυρίας και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Αυτοί οι δύο λόγοι, το πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου και η φαύλη παλαιοκομματική διαχείριση του προγράμματος διάσωσης από το πολιτικό σύστημα, ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα σήμερα. Αυτοί που τη δημιούργησαν, τώρα, με δηλώσεις και με συνθήματα, φωνάζουν ΝΑΙ στην Ευρώπη. Όπως όμως είδαμε, με τις πράξεις τους είναι εκείνοι που οδήγησαν την Ελλάδα στο κατώφλι της εξόδου απ’ την Ευρώπη.
