Πρωταγωνιστής με την κυριολεκτική έννοια του όρου στον Κατά Φαντασίαν Ασθενή του Μολιέρου, που ανέβασε σε μια καλή διασκευή φέτος το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης είναι εκτός σκηνής ένας ευγενικός και προσηνής καλλιτέχνης – και περισσότερο ένας ενδιαφέρων άνθρωπος. Στο πέρασμα της περιοδείας από τη Λιβαδειά μίλησε στο viotiaplus.gr για τη συνεργασία-έκπληξη με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, για τα θεατρικά, τηλεοπτικά και κινηματογραφικά σχέδιά του, αλλά και για μερικά πιο εσωτερικά, πιο δικά του…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΜΠΡΟΥ
Καλοκαιρινή περιοδεία με τον Κατά Φαντασίαν Ασθενή και συνεργασία – έκπληξη με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Ακούω τις εντυπώσεις σου, Θανάση.
Θ. Τσ.: Φτάνοντας προς το τέλος της περιοδείας, μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι ήταν ένα πολύ όμορφο, κουραστικό και συνάμα δημιουργικό καλοκαίρι.
Με έναν πολύ δεμένο θίασο, και ενώ ήδη διανύουμε έτος Μολιέρου, ευχαριστήθηκα κωμωδία, ευχαριστήθηκα χαρούμενα πρόσωπα και γέλια όλων των ηλικιών. Μία σπουδαία συνεργασία μπήκε στη βαλίτσα των εμπειριών μου και νιώθω μια ωραία πληρότητα.
Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή που μεσουρανούσε ο Μολιέρος κι όμως η διασκευή που ανεβάζετε μοιάζει τόσο σημερινή και επίκαιρη λόγω και του ιατρικού θέματος, αλλά όχι μόνο. Τι έχει αλλάξει και τι έχει παραμείνει ίδιο από το τέλος του 17ου αιώνα, από την εποχή του Μπεζάρ; Ποια είναι η εξέλιξη της ιατρικής και ποια της υποκριτικής;
Θ. Τσ.: Η ιατρική έχει εξέλιξη, η υποκριτική έχει διαφοροποίηση. Η μελέτη του ανθρωπίνου σώματος σε συνδυασμό με την εξέλιξη της τεχνολογίας έχουν φέρει την ιατρική σε ένα πραγματικά υψηλό επίπεδο σε σχέση με την εποχή του Μολιέρου που ήταν πραγματικά… μεσαίωνας. Η υποκριτική είναι κάτι πολύ πιο υποκειμενικό από την ιατρική, οπότε θεωρώ ότι διαφοροποιείται, ναι, αλλά δεν θα το ονόμαζα εξέλιξη.
Εκρηξη θεατρική, έκρηξη τηλεοπτική, η σκηνή, το πλατό επιστρέφουν δυναμικά στη ζωή μας. Θετική εξέλιξη ή πληθωριστικά φαινόμενα που
αναγκαστικά θα υποβιβάσουν την ποιότητα;
αναγκαστικά θα υποβιβάσουν την ποιότητα;
Θ. Τσ.: Νομίζω ότι λίγο και από τα δύο! Πολλά τα θετικά, μεγαλύτερος ανταγωνισμός που βοηθάει πολλές φορές στην εξέλιξη, περισσότερες πιθανότητες για εργασία, περισσότερες επιλογές για το κοινό, αλλά και κίνδυνος για υπερβολή και κακώς εννοούμενη βιομηχανοποίηση.
Ποια είναι η σχέση του κοινού (και της επαρχίας) με την ουσιαστική, βαθιά θεατρική πράξη; Υπάρχει θεατρική παιδεία;
Θ. Τσ.: Γενικότερα δεν μου αρέσει να γενικεύω, αλλά ούτε και να αδικώ όμως. Θα πω ότι υπάρχει κόσμος που είναι ή θέλει πραγματικά να είναι καλλιεργημένος και προσπαθεί γι’ αυτό και άλλος που ούτε είναι αλλά ούτε και κουνάει το δαχτυλάκι του να το πετύχει.
Μπορείς να συναντήσεις και τις δύο κατηγορίες ΠΑΝΤΟΥ. Έχω συναντήσει παιδιά από κατώτερη τάξη να έχουν θεατρική παιδεία και να κατανοούν τη θεατρική πράξη σε βάθος με το ένστικτό τους και ενήλικες από τζάκι να είναι… κούτσουρα για τζάκι.
Είναι τέχνη η επιχορηγούμενη τέχνη; Και αυτοί που σχεδιάζουν την πολιτιστική πολιτική έχουν τις γνώσεις και την αισθητική να ανταποκριθούν;
Θ. Τσ.: Μπορεί να είναι μια χαρά τέχνη και η επιχορηγούμενη, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι του πολιτισμού που λαμβάνουν αποφάσεις για αυτόν, συνήθως, όχι πάντα, συνήθως(!), είναι άσχετοι.
Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Βγαίνω πολλές φορές περιοδεία τα καλοκαίρια και έχω παίξει σχεδόν σε όλα τα θέατρα. Τα περισσότερα είναι έτσι φτιαγμένα που νομίζεις ότι ο αρχιτέκτονας όχι απλώς δεν έχει γνώση του “αθλήματος”, αλλά μάλλον δεν έχει δει ποτέ του παράσταση. Τι συζήτηση να γίνει λοιπόν.
Τι άλλο εκτός από το ταλέντο χρειάζεται ένας επιτυχημένος ηθοποιός;
Θ. Τσ.: Ταλέντο χρειάζεται, αλλά το ταλέντο είναι πολλά πράγματα μαζί, κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι μόνο ένα σχετικό μπρίο, όπως συνήθως μεταφράζεται από τους περισσότερους. Είναι ενσυναίσθηση, πειθαρχία, παιδικότητα, σοβαρότητα, γελοιότητα, γερό και υγιές σώμα, φωνή, εσωστρέφεια μαζί με εξωστρέφεια, απόλυτη λογική, ξέφρενη φαντασία.
Ποια είναι τα τηλεοπτικά σου σχέδια; Ποια τα θεατρικά και ποια τα κινηματογραφικά για τον χειμώνα;
Θ. Τσ.: Τηλεοπτικά θα είμαι στη σειρά “Φλόγα και Άνεμος” στην ΕΡΤ, υποδυόμενος τον Μήτσο Μυράτ, έναν σπουδαίο ηθοποιό στις αρχές του 20ού αιώνα.
Συζητώ και για κάτι ακόμα πολύ ενδιαφέρον, το οποίο δεν είναι αυτή τη στιγμή ανακοινώσιμο.
Θεατρικά θα είμαι στο θέατρο ΑΘΗΝΩΝ, με το έργο “Φιλιά, Όσκαρ…” του Έρικ Εμμάνουελ Σμιττ, σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις.
Εκεί θα είμαι ο 10χρονος Όσκαρ, που εξαιτίας μιας ασθένειας, διανύει τις τελευταίες μέρες της ζωής του στο νοσοκομείο. Εκεί γνωρίζει μια καταπληκτική ηλικιωμένη γυναίκα, τη Ροζ, που με έναν απίστευτα έξυπνο τρόπο τον κάνει πιο χαρούμενο από ποτέ και μαζί και το κοινό που θα δει την παράσταση, είμαι σίγουρος! Από τις ωραιότερες νουβέλες παγκοσμίως, γέλιο και δάκρυ στην απόλυτη ισορροπία…
Θα κάνω και για λίγες παραστάσεις, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, τη ζωή του ζωγράφου Τουλούζ Λωτρέκ μέσα από την ποιητική ματιά του συγγραφέα Χριστόφορου Χριστοφή. Και κινηματογραφικά, επίσης συζητάω πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, ίδωμεν!
